Tijd is een spekkoek

Vandaag was ik met mijn zoon Zwier, die inmiddels al ruim anderhalf jaar zelf vader is. Hij had een tas meegenomen met oude spullen, boeken, papieren en foto's van mij die nog bij hem stonden. Altijd weer een verrassing wat je dan tegenkomt. Oude tekenboekjes met potloodschetsen van plekken die je al bijna was vergeten, partituren en muziekaanwijzingen voor een instrument dat je al jaren niet meer bespeelt, boeken die je kwijt dacht te zijn en alweer antiquarisch hebt aangeschaft, het zijn evenzovele afslagen in de snelweg van het leven die markeren welke afstand je alweer hebt afgelegd.

Opeens hield ik de foto in mijn hand die alle verstreken tijd tenietdeed. Opeens keek ik naar Zwier en mezelf, in het huis waar we allebei niet meer wonen. Op deze foto ben ik een paar jaar ouder dan hij nu is. Maar de zachte warmte van zijn kinderhand op mijn hoofd en de spontane vreugde van dit moment voel ik weer net zo als op het moment dat de foto gemaakt werd. Tijd is een spekkoek. De tijd is nu.