Tegenwoordig kom ik weer vaak langs de Vliet, die altijd weer herinneringen wakker roept aan de vroege kinderjaren die ik met mijn zusje in Rijswijk doorbracht. Het rimpelende water is, net als het spiegelgladde water dat wegkijken naar binnen bevordert en zoals dromerig kijken in een vuurtje dat ook vermag, heel geleidend voor het aan de oppervlakte brengen van wat ergens van binnen sluimert.
Zo kwam het dat ik langs de Huis te Hoornkade fietste en afstapte om op een bankje te gaan zitten. Ineens was Sherwin er weer, mijn vriendje, en schreef ik in één keer dit gedicht.
Een Rijswijks jeugdgedicht. En nog altijd rimpelt het water van de Vliet.
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten