Een einde en een nieuw begin

Afscheid van het Binnenhof - Een einde en een nieuw begin.

Terwijl ik deze woorden schrijf is het herfstreces. Na het komend weekend gaat het vergadercircus weer beginnen in de cyclus van begrotingsdebatten in Eerste en Tweede Kamer waar mijn collega's en ik ons - objectieve en onpartijdige - partijtje in meeblazen om ze voor de parlementaire geschiedschrijving vast te leggen. 

Het wordt mijn laatste rondje in deze begrotingscyclus die ik in 1975 voor het eerst meemaakte op het Binnenhof, nog onder het inmiddels legendarische kabinet-Den Uyl. Nu ik me bewust ben van het afscheid van mijn werkende leven op 25 september 2022 - vijf dagen ná de volgende Prinsjesdag maar vóór de begrotingsdebatten van dat jaar - is deze vergaderloze week waarin ik de tijd aan mezelf heb een voorproefje van wat me over 48 weken (of 339 dagen vanaf nu) te wachten staat. Dat voelt goed - als een einde en een nieuw begin.

Naar dat einde aan een lange loopbaan van 47 jaar ben ik mét de dag aan het toegroeien. Deze kleine serie Afscheid van het Binnenhof markeert die ontwikkeling, met de 18 tussengelegen jaren waarin ik elders deed wat ik wilde doen.

En dat nieuwe begin tekent zich al langer af in wat ik naast het werk eigenlijk altijd al gedaan heb en ben blijven doen: schrijven, dichten, tekenen, mensen ontmoeten, organiseren. De weerslag daarvan is deels te volgen via de themasite die ik aanmaakte op https://sites.google.com/view/afscheid-van-het-binnenhof/ en de komende maanden bijhoud - en natuurlijk in de gedichten, opstellen, tekeningen, etsen, foto's en activiteiten die de resultante zijn van die bezigheden naast het werk. Activiteiten waardoor het ophouden met dat werk helemaal niet voelt als een zwart gat of een lege ruimte waarin de muren op me afkomen.

Fijn om daar straks meer tijd voor te hebben, en om die tijd te delen met mijn lief, mijn zoon, kleinzoon, familie en vrienden. Tijd voor inhoud, tijd om te bespiegelen, plannen te maken, te reizen, het leven te vieren, mooie dingen te maken. 

Tijd om dichter bij mijn vader te komen over wie ik een boek ga  schrijven, tijd om terug te keren naar de kern en in alle rust de tijd zélf te beleven die mij en ons gegeven is.

Tegen die tijd lever ik mijn Kamerpasje in - dat er in ons digitale tijdperk alweer heel anders uitziet dan het eerste analoge pasje dat ik me, uit 1981, herinner en dat ik hier laat zien. 

Meer eerst nog de nieuwe cyclus begrotingsbehandelingen, die dit najaar gelijk op gaan met de vorming van een nieuw missionair kabinet in een ingewikkelde periode met grote vraagstukken. Het voelt goed en bijzonder om een lange periode met enorme maatschappelijke veranderingen te kunnen overzien en die met een gevoel van dankbaarheid af te sluiten. Een einde en een nieuw begin.