In de verte ruist de zee

Afscheid van het Binnenhof - De zee

Een tijdje geleden schreef ik een stukje over de dierbare herinneringen van mij en mijn zusje aan de Haagse Hertenkamp. 

Morgen werk ik in deze coronatijd weer op kantoor, in de tijdelijke behuizing van de Tweede Kamer tegenover diezelfde Hertenkamp (die officieel de Koekamp heet). De hertjes uit mijn jeugdherinnering grazen er onder de bomen waar je vanuit de hoger gelegen verdiepingen van ons gebouw B67 op uitkijkt.

Onze dienst is er gehuisvest op de derde verdieping. Om het uitzicht te inspecteren nam ik onlangs de lift naar de zevende verdieping, gewapend met mijn tekenboekje, waar ik uitkeek over de bomenzee en de schets maakte die ik hier laat zien.

Aan de rand van het beeld links zie je de toren van Babylon naast ons gebouw, met op de voorgrond daarvan de vlakte van het Malieveld naar het westen toe, waarachter de zee zich doet vermoeden. Recht vooruit tekenen zich de boomtoppen af met in het midden erachter het Provinciehuis en de kantoortoren van Rijkswaterstaat. Een eindje verder naar rechts zien we de karakteristieke toren van Gebouw Petrolea, gebouwd voor de American Petroleum Company in 1924, en helemaal rechts aan de horizon het voormalige Shellgebouw aan de Oostduinlaan.

Den Haag laat hier het wonder van zijn groene hart zien waar de stad mee begon als jachtgebied voor de Graven van Holland, en deze oase van natuurlijkheid midden in een grote stad is nog altijd te danken aan de Acte van Redemptie van Willem van Oranje uit 1576. Het is een van de parels waarmee Den Haag mijn Amsterdamse hart heeft gestolen - naast de al eerder genoemde zee natuurlijk. Want welke andere grote stad in ons land ligt aan zee? Precies!

Vandaag is de Kamer weer begonnen na het herfstreces van de afgelopen week. Tot aan het kerstreces staan de begrotingen van de departementen weer op de agenda, en komen alle grote maatschappelijke thema's weer voorbij in vaak langdurige debatten zoals ik die al vaak en lang heb meegemaakt in mijn parlementaire werkende leven.

Ik maak het allemaal nog één keer met nieuwe ogen mee op deze nieuwe locatie buiten het Binnenhof voordat ik over elf maanden de deur achter me dichttrek om als kersverse pensionado met mijn tekenboekje door het lover naar de zee te trekken - die me vanuit de verte nu al uitnodigend toeruist.