Tekenen heb ik van mijn vader, schreef ik al eerder op dit blog. In zijn jonge jaren tekende hij met potlood of pen, eigenlijk altijd zonder zijn schets of tekening in te kleuren. In zijn nagelaten cahiers vind ik een scala aan onderwerpen die hij in beeld bracht, en in mijn herinnering is het een vertrouwd en dierbaar beeld om hem met een groot vel papier of een schetsboek voor zich te zien, terwijl hij zijn ogen regelmatig tot spleetjes vernauwde om iets door zijn oogharen te kunnen zien en de essentie uit te filteren die hij op het papier wilde zetten.
Nu pas begrijp ik beter wat hij dan deed en hoe, zoals veel met de jaren indaalt tot begrip als zelfverworven kennis. En de laatste tijd ben ik zelf ook weer aan het schetsen en tekenen met de passie die ik van mijn vader ken.
Zoals gisteren, tijdens de feestelijke bijeenkomst rond de uitreiking van de 30ste Plantage Poëzieprijs. We zaten in de mooie kerkzaal van het Luther Museum Amsterdam, met aan beide zijden invallend licht door de hoge vensters, en aan het hoofd van de zaal het prachtige orgel met zijn hoge pijpen in een rustige kleurstelling. Boven de hoofden van de aanwezigen pinkelden de lichtjes van enkele sobere kroonluchters.
Ik deed - besef ik nu - wat mijn vader deed: ik keek door mijn oogharen en zag met de dichtregels in mijn oren een versimpeld beeld. Gelukkig had ik mijn tekenboekje bij me, mijn tekenpotlood en aquarelpotloden, een buisje water en een kwastje.
Met de aandacht van verschillende zintuigen maakte ik ter plekke in mijn tekenboekje een schetsje van louter contouren, dat ik telkens weglegde en dan even later weer een beetje invulde of uitwerkte tot de tekening die ervan is overgebleven, als herinnering aan deze middag en als vingeroefening waarin ik ook mijn eigen vader weer een beetje tegenkwam.
---
Over de Plantage Poëzieprijs schreef ik gisteren al dit.
*) "Deze tekening kostte me vijf minuten om te maken, maar zestig jaar om dat te kunnen". Pierre-Auguste Renoir, 1841-1919
.jpg)
1.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten