Het vijvertje

Alles heeft een begin en een aanleiding. Een paar jaar geleden moest ik een operatie ondergaan die nogal ingrijpend was. Daarna duurde het een hele tijd voordat ik weer een beetje op de been was. Mijn actieradius beperkte zich de eerste dagen tot de achtertuin met het kleine vijvertje, dat - zoals ik toen ontdekte - voortdurend veranderde in aanblik. De lichtval, het kleinste zuchtje wind, flarden van regen, de sprong van een kikker, alles vormde deze natuurlijke compositie met een leven van zichzelf. 

Mijn camera deed de rest. Na verloop van tijd ging ik het vijvertje dagelijks fotograferen en zo verstreken de jaargetijden waarin ik volledig herstelde maar wel bleef terugkeren bij dit oog van licht en water dat altijd weer terugkeek.

Zen is when, schrijft Dave Brubeck in zijn gelijknamige jazznummer, en mijn eigen zenmomentjes spelen zich nog altijd af bij het kleine vijvertje, dat in zeseneenhalf jaar zijn eigen digitale fotoalbum verwierf en en naar het zich laat aanzien dit jaar ook zijn eigen fotoboek zal krijgen.

Wat begon met het sublimeren van fysieke beperkingen en ontstond vanuit de terugkeer naar nul ontpopte zich tot een wereldje op zichzelf waarin altijd weer iets nieuws te ontdekken en beleven valt.

Sommige verhalen vertellen zichzelf, en ver hoef je niet. Kijk maar in het vijvertje achter je huis.