Hans Andreus

Liggen in de zon

Ik hoor het licht het zonlicht pizzicato 
de warmte spreekt weer tegen mijn gezicht 
ik lig weer dat gaat zo maar niet dat gaat zo 
ik lig weer monomaan weer monodwaas van licht  

Ik lig languit lig in mijn huid te zingen 
lig zacht te zingen antwoord op het licht 
lig dwaas zo dwaas niet buiten mensen dingen 
te zingen van het licht dat om en op mij ligt  

Ik lig hier duidelijk zeer zuidelijk lig zonder 
te weten hoe of wat ik lig alleen maar stil 
ik weet alleen het licht van wonder boven wonder
ik weet alleen maar alles wat ik weten wil.

Hans Andreus 

Uit: Muziek voor kijkdieren, 1951

Op mijn dertiende jaar las ik voor het eerst dit gedicht van Andreus. Ik weet het nog precies. Een gedicht als een lied met een gedreven toon en een onontkoombare herhaling tot en met de laatste regels:

“ik weet alleen het licht van wonder boven wonder
ik weet alleen maar alles wat ik weten wil”

Na dit gedicht was ik verkocht en ging ik Andreus volgen en lezen. Nu, decennia later, herlees ik nog wekelijks zijn gedichten. Ze zijn me zo vertrouwd dat ze onderdeel zijn geworden van mijn bestaan. Hans Andreus werd en bleef mijn lievelingsdichter.

In 2014 werd ik werkend lid van de Haagse Kunstkring, afdeling Letteren, en vertelde ik in de serie 'Eerste liefde' over mijn liefde voor het werk van Andreus. Voor die gelegenheid maakte ik de themasite - met onder meer mijn lievelingsgedichten - die ook nu nog in de lucht is: 

https://hansandreus.wordpress.com/

Het motto dat ik voor deze site koos uit het werk van Andreus is nog altijd onvertroffen:

"Er is niets geringers dan een mens en iets beters is er niet."