Wanneer begon ik voor het eerst naar waterspiegelingen te kijken? Het zal rond 2014 geweest zijn, nu zo'n tien jaar geleden, afgaande op de eerste foto's die ik ervan begon te maken. Vanaf dat moment was ik verkocht en zag ik ze overal. De beweging van het water en het altijd wisselende licht dat erop valt, de veranderingen van kleur en de wisselingen in het oppervlak met hun doorkijkjes in de wereld eronder - het blijft me sinds die eerste waarneming van dit fenomeen trekken en fascineren. Rustpunt en rode draad in het watergespiegel overal is een klein tuinvijvertje waarin rust en beweging samenkomen op de vierkante (centi)meter. Zoals in het filmpje hieronder. Ik maakte er een fotoboek over en leg het nog vaak vast in levend beeld. Alles stroomt.
Het kind en ik
Ik zou een dag uit vissen,
ik voelde mij moedeloos.
Ik maakte tussen de lissen
met de hand een wak in het kroos.
Er steeg licht op van beneden
uit de zwarte spiegelgrond.
Ik zag een tuin onbetreden
en een kind dat daar stond.
Het stond aan zijn schrijftafel
te schrijven op een lei.
Het woord onder de griffel,
herkende ik, was van mij.
En toen heeft het geschreven,
zonder haast en zonder schroom,
al wat ik van mijn leven
nog ooit te schrijven droom.
En telkens als ik even
knikte dat ik het wist,
liet hij het water beven
en het werd uitgewist.
Martinus Nijhoff
1.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten