HET BEELD IS WAT BLIJFT

In memoriam Chris Winkler

Opeens is het beeld er weer: op een klein fotootje zie je hem staan, linksboven, in de hem zo kenmerkende houding - hoofd een béétje geloken, handen in de zakken, het ene been over het andere. "Nonchalant", zegt deze houding, en dat is ook wat deze man graag was, Chris Winkler, vriend, buurtgenoot, genieter van het schone, mateloos genieter.

Hoe vaak moest ik van hem (vinger geheven, ogen wijdopen, luister jongen!) in zijn hofjeswoning aan de Van Hogendorpstraat niet die éne passage horen uit de Carmina Burana, waarna hij de glazen bijschonk en het gesprek weer voortrolde?

We gingen samen naar Berlijn, lang voordat hij zou komen te overlijden, en inmiddels ook al weer lang voor de val van de Muur. Het was een prachtige en onvergelijke reis die ik koester als een kleinood - om maar één herinnering aan de vergetelheid te ontrukken haal ik hier het bezoek naar voren dat we brachten aan de Berliner Philharmonie, het mooiste en blijvend moderne concertgebouw midden in de herbouwde stad.

De voor het leven benoemde Herbert von Karajan schitterde er die dag door afwezigheid vanwege een lucratief platencontract elders; we hadden er de Berlijners voor aanvang al besmuikt over gehoord. Wat dit wereldorkest (juist niet) belette om demonstratief zónder dirigent (met alleen de eerste violist, die na het aftikken weer ging zitten om mee te spelen) waarlijk de sterren van de schitterende en hoogakoestische hemel te spelen. Kijk, met zóiets kon je onze Chris echt een ongelofelijk genoegen doen.

Ik kan nog veel vertellen over deze kleine geweldenaar met zijn melancholieke charme, maar voor nú moet ik me beperken tot deze foto waarop ik hem voor het eerst in járen weer zie staan.

In de Haagse Wagenstraat waar ik toen om de hoek (Groenewegje) woonde en ook die om reden wel eens binnenliep. (Het) "HCAK" heette dit voormalige winkelpand dat nu blijkens de naam was omgetoverd in Haags Centrum voor Actuele Kunst, gedreven door een kring waar Chris deel van uitmaakte, Philip Peters en meer. Ach weemoed...

Foto: Kunstenaarscollectief HCAK 1988 v.l.n.r. staand: Chris Winkler (overleden), Ori Ben Zeëv, Liesbeth van der Meent, Maarten Schepers, Willem Speekenbrink, Edith en Paulien (stagiaires) hurkend: Hanny Hazenbroek, Philip Peters en Hetty Looman

Lees ook: Michiel Morel - Haags Centrum voor Aktuele Kunst – Revisited

Deze herinnering aan Chris Winkler schreef ik eerder op 23 juni 2012 op Facebook