De papierfabriek

Mijn vader werkte toen ik klein was als hoofd Personeelszaken van papierfabriek Van Gelder in Velsen. Over de magie van de papiermachines en de overweldigende indruk die ze op mij maakten vertel ik graag een andere keer.  

Nu gaat het over iets anders, wat ik als kind zijdelings heb meegekregen en wat mijn jeugdherinneringen verbindt met de grote wereld waarin ik decennia later rondwandel.

Ik weet nog goed dat mijn vader een tijdje op reis ging, samen met collega's van de Hoogovens en cementfabriek ENCI, naar Joegoslavië om daar arbeidskrachten te werven voor de fabrieken, waar toen al Italianen en Spanjaarden werkten. Ik herinner me de kaarten die hij naar huis stuurde en natuurlijk de cadeautjes voor mijn moeder, mijn zusje en mij waar hij mee thuis kwam uit dat verre land. 

Mijn vader is dus een van de geboren en getogen Nederlanders die mensen uit andere landen welbewust naar de streek waar wij woonden heeft gehaald om hier te komen werken. Ik roep dat in herinnering nu er - eind 2021 - hier en daar een gure wind begint op te steken die niet altijd recht doet aan de historische werkelijkheid wanneer het gaat over de gemêleerde samenstelling van de bevolking van ons land. 

De fabrieken in de IJmond hadden altijd nieuwe arbeidskrachten nodig, omdat in de jaren ervoor ruim 400.000 Nederlanders met steun van de Nederlandse regering (als 'gelukszoekers'?) waren geëmigreerd naar landen als Canada, Nieuw-Zeeland en Australië om daar een nieuw leven op te bouwen. En omdat steeds minder Nederlanders bereid waren in de fabrieken te gaan werken, die bij de sterke economische groei wel moesten doordraaien.

Mijn vader leeft al jaren niet meer. Wat zou ik hem graag spreken en ook deze episode met hem doornemen, en in gedachten weer even met hem langs de papiermachines lopen met hun stampende cadans en hun prachtige product.