Afscheid van het Binnenhof

Afscheid van het Binnenhof. Gisteren was de laatste werkdag waarop ik inzetbaar was voor een eventuele ingelaste vergadering van het parlement in deze laatste week van het zomerreces. Het mocht niet zo zijn, de Kamer kwam - na de ingelaste vergadering van 23 augustus - deze week niet terug van reces.

Morgen is het weekend en daarna begint een nieuw parlementair jaar, waarin ik niet in het vergaderrooster vermeld ben, want tot aan mijn pensioen per 25 september heb ik de vakantiedagen opgenomen die ik nog had. Het werk zit er nu dus op, zoals mijn werkende leven over drie weken naadloos overgaat in het mogen zonder moeten en het doen zonder hoeven. Het voelt direct al anders.

Vandaag heb ik lekker in de tuin gewerkt van mijn hofjeshuis met de buren en het lijfelijke gevoel van tijd om in alle rust en ontspanning klussen aan te pakken en af te maken en tevreden terug te zien op het resultaat. Het is het begin van een nieuwe tijdrekening.

Tijd om, nu het Binnenhof in meerdere opzichten achter me ligt, in gedachten de vertrouwde wandeling te maken van Binnenhof 3 langs de Ridderzaal en schuin het carré over te steken dat we allemaal zo  goed kennen als onze nationale openluchthuiskamer. We zien, op deze foto die ik maakte, ijscoman Moes met zijn ijskar in de zon en de dagjesmensen die in een langgerekt nu de tijdloosheid bevolken. 

Hoe zei de dichteres Vasalis het ook alweer in haar gedicht Eb?

"Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?"

--

Eb

Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
waterdun omhuld door 't ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.

Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?

M. Vasalis