Lang dacht ik dat het Ravesteijnplein in Rijswijk het Van Ravesteijnplein heette, en zo ben ik het ook tientallen jaren lang blijven noemen. Tot ik er een paar jaar geleden weer eens langs (of overheen, want dat zeg je natuurlijk van een plein) kwam en mijn oog op het naambordje viel.
Als jongetje woonde ik er om de hoek, eerst in de Dennelaan en daarna in de Kastanjelaan, en mijn vriendje Menno woonde aan het (toen nog Van) Ravesteijnplein.
Zijn vader werkte in het gebouw op deze foto, de witte flat (die toen nog ultramodern was) aan de rechterkant, waar toen het Schilderscentrum kantoor hield. Want Menno's vader en die van mij zaten allebei op kantoor, wat dat dan ook precies was, dat konden we niet goed doorgronden. Je ging er met je regenjas aan heen en kwam als het mooi weer was weer met diezelfde regenjas over je linkerarm terug, de rechterarm was nodig voor het dragen van de zwarte of bruine leren aktentas waar al je belangrijke kantoordingen in zaten.
Wisten wij veel, Menno en ik en onze vriendjes, we speelden met autootjes binnen of verstoppertje buiten, en als de indianentent in onze achtertuin werd opgezet ook cowboytje en indiaantje. Wij waren altijd bij de indianen, Menno en ik, anders dan onze vriendjes die liever bij de cowboys waren.
Zoiets schept een band - een band die met de komst en ontdekking van Instagram weer is hersteld omdat ik mijn vriendje van vroeger daar weer tegenkwam en sindsdien berichtjes met hem uitwissel over vroeger en nu. Zoals deze foto, die ik van hem kreeg en hier nu laat zien. Aan het Ravesteijnplein in good old Rijswijk waar we allebei onbezorgd zijn opgegroeid. Het Schilderscentrum bestaat niet meer maar het stadhuis op de achtergrond met de karakteristieke toren staat er nog altijd tijdloos modern te wezen.
1.jpg)
