Prelude #92

Prelude #92

Terwijl ik deze woorden schrijf - 25 januari 2019 - kijk ik naar de wand tegenover mijn bureau. Over ruim een week ziet die er anders uit, want dan komt daar een schilderijtje te hangen dat Maarten van Dreven in 1996 maakte en het de titel Prelude #92 gaf.

Hierboven zie je een stukje van de schildering, en hieronder zie je die helemaal, zoals ik hem fotografeerde in de Mesdagzaal van Pulchri tijdens de tentoonstelling Jurjen de Haan & Maarten van Dreven, die daar nog t/m zondag 3 februari a.s. te zien is:

https://www.pulchri.nl/tentoonstellingen/jurjen-de-haan-maarten-van-dreven

Het is een práchtige tentoonstelling - en een ter nagedachtenis aan de Haagse kunstenaars Maarten van Dreven (1941-2001) en Jurjen de Haan (1936-2018). Enkele jaren lang waren we buren aan het Groenewegje, waar zij op nummer 97 woonden en ik op nummer 99.

Mede daarom voelde het tijdens de opening op 13 januari jl. als een persoonlijk en zeer weemoedig weerzien, tussen hun kleurige en o zo herkenbare werken.

De fenomenale openingsrede door Pien Hazenberg is té mooi en treffend om hier niet (als link van de website van Pulchri) op te nemen: https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=&ved=2ahUKEwiHqPmD1rbuAhVJ4aQKHemNCRoQFjAAegQIAhAC&url=https%3A%2F%2Fgaleriedehaan.files.wordpress.com%2F2019%2F02%2Fspeech-pien-hazenberg.docx&usg=AOvVaw22-eSsza-otyHIRHV_5nLL

Dankbaar, weemoedig dankbaar ben ik om Maarten straks weer tegen te komen, iedere dag in mijn eigen kamer. Thuis, zoals Herman de Coninck, de dichter, het verwoordt:

Er is hier. Er is tijd
om overmorgen iets te hebben achtergelaten.
Daar moet je vandaag voor zorgen.
Voor sterfelijkheid.